Onbekommerd Onderweg naar Kerst
4e Adventkaars: 'Liefde'
Traditioneel heeft elke Advent week een eigen thema: Hoop, Vrede, Vreugde, en Liefde.
De 4e advent staat in het teken van Liefde.
‘Gods gunstbewijzen houden niet op, elke morgen zijn zij nieuw, groot is Zijn trouw!’ Klaagliederen 3:22-23
‘En hierin is Gods liefde ons geopenbaard: God heeft zijn enige Zoon in de wereld gezonden, opdat we door Hem zouden leven.’ 1 Johannes 4:9
‘Wij hebben lief omdat God ons het eerst heeft liefgehad.’ 1 Johannes 4:19
“Wij noemen het geen kerst, voor ons is het een Winterfeest”
Dit zinnetje hoorde een vriendin letterlijk op de school van haar kinderen deze week. (Wie nu meteen aan ‘De Luizenmoeder’ denkt: ik ook. Satire of profetisch, die serie?)
Een winterfeest. Gezelligheid. Lichtjes. Versierd huis. Mooie kleren aan. Vrolijke kerstliedjes. Lekker eten. Sentimentele films kijken onder een dekentje.
Er is helemaal niks mis mee. Wij doen het thuis allemaal ook!
En toch. Als dit alles is, voelt het zo gapend leeg. Een mooi versierde schil, maar van binnen alleen maar ruis.
Aan de prachtig gedekte tafel is er de ongemakkelijke onderstroom van onvervulde behoeften en onuitgesproken verwachtingen. En het verdriet om wie er niet bij is.
Ondanks de fijne deken en de warme chocomel is er ergens een verlangen naar geborgenheid, dat wel zachtjes wordt toegedekt, maar niet wordt vervuld.
En de gezellige muziek en sfeervolle lichtjes kunnen je niet helemaal doen vergeten wat een schreeuwend contrast het is in een wereld vol pijn, angst en onrecht.
Met Sinterklaas heb je daar minder last van. Behalve pakjes en gezelligheid, belóóft Sint verder niks. Sinterklaas, dát is een winterfeest. Maar kerst komt met grote beloften: Hoop voor de volken. Vrede op aarde. Vreugde in je hart. Onvoorwaardelijke Liefde.
En als je dan naar het nieuws kijkt, en naar je eigen pijn, en je telt er de vele jaren aan leed bij op, sinds de eerste kerstnacht… dan kunnen het zomaar holle woorden lijken. Het kerststalletje met kindje, schaapjes en een ster klinkt als een sprookje voor het slapengaan.
Maar zo sprookjesachtig en realiteit-ontkennend is het kerstverhaal helemaal niet. Jezus werd geboren in oorlogstijd, in armoedige omstandigheden en er was voor hem geen plaats, geen welkom. Zijn ouders moesten al snel met Hem op de vlucht voor een wreed moordende heerser. Hoezo vrede op aarde en licht in het duister?
Het verhaal van Kerst is niet: God fikst in een flits al je problemen en hangt glitterslingers op. Het verhaal van Kerst is: God komt om dichtbij jou te zijn. Om te laten zien: Ik weet hoe het voelt. Om tegen je te zeggen: Ik ben er voor je. Je bent nooit meer alleen. Zullen we het voortaan sámen doen?
Hoe rommelig en beschadigd en teleurgesteld en onrustig jouw hart ook is: God wil er geboren worden, wil bij jou thuis zijn. Hij voelt zich niet te goed voor jou. Misschien voelt je hart soms wel als een stal vol mest en stro. Maar het is een paleis, een tempel, zodra Hij er binnen mag komen.
“Wij hebben lief, omdat Hij ons éérst heeft liefgehad.” Als dat besef, dat je diep geliefd bent, echt doordringt, dán wordt de belofte van kerst vervuld. Nog niet wereldwijd, maar wel bij jou vanbinnen. Dan is het feest van lichtjes en gezelligheid geen lege huls, maar stroomt het uit een vol en dankbaar hart.
Dan is Kerstfeest niet alleen een winterfeest, maar een Christus-feest.
Onbekommerd Ommetje en een Oefening vol Liefde en Dankbaarheid.
Ik vergeet het zo vaak, om in de drukte van alledag stil te staan bij de Liefde. Om de liefde van God bewust te ontvangen, en van daaruit open te staan, zodat de liefde ook kan stromen in de contacten die ik heb en de dingen die ik doe. Wat mij vaak helpt om me hier weer bewust van te worden, is 'mijn zegeningen tellen'. Alles waar je dankbaar voor bent, is een geschenk van God.
Je kunt deze oefening zelf doen, maar het is ook heel mooi en verbindend om het samen met iemand anders doen! Nodig ergens tussen alle kerstdiensten en kerstmaaltijden door iemand uit voor een 'ommetje dankbaarheid'.
Spreek af om eerst een paar minuten zwijgend te lopen. Het samenzijn te voelen zonder woorden. Loop in een rustig tempo. Wees je bewust van je ademhaling. Kijk met aandacht om je heen.
Zoek allebei een voorwerp (takje, dennenappel, steentje o.i.d) dat voor jou symbool mag staan voor het goede in je leven, dat waar je dankbaar voor bent. Houd dat bij het verder wandelen in je hand.
Benoem dan om beurten iets waar je dankbaar voor bent. Kijk naar het voorwerp in je hand, terwijl je het uitspreekt.
Adem in. “Ik ben dankbaar voor …
Adem uit. “Dat brengt … in mijn leven.” (vul in wat het je brengt)
Wissel elkaar af. Denk bijvoorbeeld aan:
- dankbaarheid voor kleine dagelijkse dingen
- dankbaarheid in wat je nu om je heen ziet tijdens je wandeling
- waar je dankbaar voor bent in je gezin, familie, en andere relaties
- vier vooral ook de verbinding met de persoon met wie je nu wandelt, benoem waar je blij mee bent!
- dankbaarheid voor dingen die je geleerd hebt in het leven
- dankbaarheid voor wanneer je een licht, een zegen kon zijn voor een ander
- waar je dankbaar voor bent als je terugkijkt op het afgelopen jaar
- waar je dankbaar naar uitkijkt en wat je dankbaar meeneemt in het nieuwe jaar
Het is niet erg als er stiltes vallen. Wissel ‘kleine’ en ‘grote’ dingen af. Besef dat klein evengoed groot is, als het gaat om kleur en vreugde in je leven. Het hoeft niet compleet te zijn! Dan wordt het wel een hele lange wandeling… ;) Spreek eventueel een tijd af met elkaar.
Houd tenslotte beide handen naast elkaar als een kommetje, en het symbool in je open handen. Wees even stil en neem alles wat je genoemd hebt bewust aan als geschenken van God. Zeg, of bid in stilte iets als:
- ‘Ik ontvang dit alles als talloze tekens dat God met mij is (Immanuel), mij liefheeft en mij zegent.'
- 'Vanuit wat ik van Hem ontvang kan en mag ik ondanks alles wat moeilijk is zelf ook tot zegen zijn.’
Het is krachtig als de ander jouw woorden herhaalt en bevestigt: 'jij ontvangt dit alles als...'
Neem het voorwerp mee naar huis en leg het een poosje op een zichtbare plek als een herinnering om je ogen open te houden voor de kleine en grote dingen die God doet en geeft in je leven. EN als herinnering dat ook het kleine goede wat jij voor een ander doet meetelt in de liefde die God in de wereld brengt!
Ik zou het weer heel leuk vinden als je me laat weten hoe je deze oefening hebt ervaren! Dat kan hier.
(NB: Het is bij 'dankbaarheid oefenen' niet de bedoeling om verdriet, moeite of pijn te negeren, ontkennen of weg te relativeren! Dankbaarheid kan je helpen oog te hebben voor het goede dat er óók is, en waar je in je stress en druk-zijn, of in je zorgen en verdriet misschien niet vanzelf oog voor hebt. Maar het betekent niet dat je niet ook mag rouwen, treuren of boos zijn. Verdriet en vreugde mogen naast elkaar (be)staan!)